Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014
Εστιάζοντας στη Γαλλία, η αύξηση του αριθμού των φοιτητών κατά τη μεταπολεμική περίοδο (αλλά και τη δεκαετία του ʼ60 ειδικότερα, με τον αριθμό να βρίσκεται στις 276.848 το 1962-63 και να εκτοξεύεται στις 650.000 στα τέλη της δεκαετίας) ήταν εντυπωσιακή. Επιπροσθέτως, οι φοιτήτριες αντιπροσώπευαν μόλις το 6% επί του συνολικού φοιτητικού πληθυσμού το 1906∙ το ποσοστό ανέβηκε στο 41,6% το 1962 προσδίδοντας
καθολικότητα στο κοινωνικό προφίλ της διαμαρτυρίας (Θανάσης Αλεξίου, Ουτοπία, τ. 79, Μάρτιος-Απρίλιος 2008). Η πρώτη γενιά - εργασιακά αβέβαιων - πτυχιούχων διεκδίκησε και αγωνίστηκε αλλά η πολυπλοκότητα του θέματος δεν επιτρέπει την απλούστευση του σε μια ηρωϊκή αυθόρμητη έκρηξη ανατρεπτικότητας και ριζοσπαστισμού.
Η εποχή χαρακτήριστηκε από ραγδαίες αλλαγές ως προς τις συνθήκες ζωής και οι άνθρωποι (οι νέοι, εν προκειμένω) κλήθηκαν να υποδυθούν νέους ρόλους στο θέατρο (ελληνική τραγωδία, δίχως άλλο) της ζωής. "Η κοινωνική οργάνωση που ταυτίστηκε με τη βιομηχανοποίηση ήταν ακόμη άθικτη. Βασισμένη σε κομφορμιστικές συλλογικότητες, ιεραρχημένους ρόλους, ρουτινοποιημένες συμπεριφορές και την περιθωριοποίηση των νέων, ήταν μια κοινωνική πραγματικότητα ξεπερασμένη από τις εξελίξεις. Οι νέοι της δεκαετίας του '60 βρέθηκαν λοιπόν μέσα σε μια κοινωνική συγκυρία όπου ο προκαθορισμένος ρόλος τους συγκρούστηκε με την αναδυόμενη κοινωνική πραγματικότητα..."
(Στάθης Καλύβας, 04/05/2008, Το Βήμα).
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ http://enfo.gr/
